Mecz Polska - Anglia w eliminacjach do finałów Mistrzostw Świata w Republice Federalnej Niemiec odbył się 6 czerwca 1973 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie. W słynnym "kotle czarownic" (notabene tak śląskiego giganta, który pomieścił wówczas około 130 tysięcy kibiców, nazwali sami Anglicy) biało-czerwoni po raz pierwszy - i jak dotąd jedyny w historii - pokonali tego rywala 2:0.

Pierwszego gola zdobył w 7 minucie Robert Gadocha, wykonujący rzut wolny dla polskiej drużyny, ale do dziś są o to spory, czy jednak nie była to bramka autorstwa Jana Banasia, który miał zmienić kierunek jej lotu i wpakować do siatki.

Tuż po rozpoczęciu drugiej połowy, w 47 minucie meczu miała miejsce jedna z najsłynniejszych akcji ofensywnych w dziejach polskiego futbolu. Włodzimierz Lubański odebrał piłkę słynnemu Bobby'emu Moorowi, filarowi angielskiej defensywy, pognał ile sił na bramkę gości i z kilkunastu metrów strzelił w lewy róg "świątyni" Petera Shiltona. Futbolówka odbiła się jeszcze od słupka i wpadła do siatki. Stadion Śląski oszalał ze szczęścia, Anglicy dowodzeni przez słynnego trenera Alfa Ramseya, byli w głębokim szoku.

Lubański w tym spotkaniu sprawiał mnóstwo kłopotów angielskim obrońcom. W wielu momentach nie nadążali oni za szybkim napastnikiem, wtedy występującym na co dzień w Górniku Zabrze. Taka też sytuacja miała miejsce w 54 minucie, na lewym skrzydle naszej drużyny. Lubański znów urwał się rywalom, wślizgiem zaatakował go Roy McFarland, nasz napastnik upadł na murawę i zaczął zwijać się z bólu. Z boiska do szpitala zabrała go karetka pogotowia.

26-letni wówczas Polak doznał ciężkiej kontuzji więzadła krzyżowego. Jeszcze wtedy nikt nie spodziewał się, iż wykluczy go ona nie tylko z gry w słynnym, rewanżowym meczu z Anglią na Wembley (1:1) czy finałów mundialu w RFN w 1974 roku, ale tak naprawdę z występów w reprezentacji na wiele lat. Dokładnie na trzy, bo do kadry powrócił dopiero jesienią 1976 roku, kiedy trenerem reprezentacji był już Jacek Gmoch.

Lubańskiego ominął udział w dwóch wielkich imprezach - mistrzostwach świata w RFN (tam Polska zajęła trzecie miejsce) oraz igrzyskach olimpijskich w Montrealu (srebrny medal). Tak naprawdę z powodu tej kontuzji stracił kilka najlepszych lat swojej piłkarskiej kariery. Grając przeciwko Anglikom był w wyśmienitej formie!

Czy po latach nasz słynny napastnik ma żal do Roya McFarlanda o tamten faul w Chorzowie (Anglik otrzymał wówczas za niego żółtą kartkę)? O tym Lubański opowiadał podczas niedawnego spotkania z mieszkańcami podkieleckich Nowin, gdzie otrzymał honorowe obywatelstwo.

- Nikt nie mógł przewidzieć, iż dojdzie do tak nieszczęśliwej sytuacji. Potem pod adresem McFarlanda posypały się różnego rodzaju opinie, notabene ja później spotkałem się z nim w Manchesterze. Rozmawialiśmy, siedzieliśmy razem przy stole, wspominaliśmy tę historię. Ja mogę powiedzieć, iż on spóźnił się ze wślizgiem, ja odebrałem mu wcześniej piłkę, trafił mnie w piętę, ja następnie stanąłem na skrzywionej stopie, kolano nie wytrzymało, doszło do kontuzji... - opowiadał Lubański.

- Nie było to złośliwe zagranie z jego strony - mówił nasz legendarny napastnik.

Jak wspominał Lubański, wtedy jeszcze nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, iż ta kontuzja na ponad trzy lata wykluczy go z gry w reprezentacji. - Kiedy do niej doszło, nie miałem żadnych przemyśleń, iż będzie to tak długo trwało. Niepokoić zaczęły mnie dopiero kolejne wizyty u lekarzy. Do tamtego momentu moja kariera układała się pięknie, wszystko się połamało. Jako ówczesny kapitan reprezentacji marzyłem, aby z chłopakami pojechać na mistrzostwa świata. Skończyło się na tym, iż oglądałem je w telewizji, po operacji w Wiedniu... - opowiadał Włodzimierz Lubański, który w pierwszej reprezentacji rozegrał 75 spotkań i zdobył 48 goli. Jego rekord strzelecki wyrównał i pobił dopiero Robert Lewandowski w XXI wieku.

Roy McFarland jest o rok młodszy od Lubańskiego (urodził się w 1948 roku). Występował jako obrońca, jest wychowankiem Tranmere Rovers, przez prawie całą karierę grał natomiast w Derby County (z tym zespołem dwukrotnie zdobył mistrzostwo Anglii), jeden sezon spędził jeszcze w Bradford City. W reprezentacji Anglii występował w latach 1971-77, rozegrał w niej 28 spotkań, nie strzelił ani jednego gola. Nie dane mu było rywalizować w kadrze na żadnym wielkim turnieju. Po zakończeniu kariery pracował jako trener, najdłużej również w Derby County ale też m.in. w Cambridge United, Bolton Wanderers i Chesterfield.