Piłka nożna jest nieprzewidywalna. Może to wyświechtany slogan, ale jak najbardziej znalazł potwierdzenie w czasie wtorkowego meczu Polska - Chorwacja na PGE Narodowym w Warszawie. Biało-czerwoni gwałtownie objęli prowadzenie, ale jeszcze w pierwszej połowie, w ciągu sześciu minut stracili trzy gole (!) i trafili z nieba do samego piekła.

Nadzieję na to, iż może jeszcze zdołają wyjść na powierzchnię, dał tuż przed przerwą Nicola Zalewski, strzelając gola na 2:3. W drugiej połowie już takiej kanonady nie było, ale emocji nie zabrakło. Stan meczu wyrównał Sebastian Szymański, ostatnie dwadzieścia minut graliśmy z przewagą jednego zawodnika, bowiem czerwoną kartkę dostał chorwacki bramkarz.

W tym meczu było wszystko, co kibice kochają najbardziej - dużo bramek, zwroty akcji, dramaturgia. Dlatego też fani biało-czerwonych wreszcie się ożywili i doping był dużo lepszy, niźli trzy dni wcześniej na tym samym obiekcie przeciwko Portugalii. Umówmy się - można wierzyć w coś takiego, jak magia stadionu, ale tylko pod warunkiem, iż sami piłkarze gospodarzy zechcą sobie pomóc i to oni poderwą publiczność. W sobotę oglądałem starcie Polaków bezpośrednio na narodowym gigancie, we wtorek już przed telewizorem. Miło wreszcie było widzieć, jak to nasi rywale w końcówce bronią się, momentami zamknięci w hokejowym zamku, opóźniają grę, prowokują faule i patrzą z utęsknieniem na sędziego, aż zagwiżdże po raz ostatni. Miło tym bardziej, iż tymi rywalami byli przecież piłkarze z wysokiej europejskiej półki.

Po porażce z Portugalią wielu kibiców w mediach społecznościowych pisało, iż adekwatnie czego się spodziewaliśmy, iż graliśmy z potęgą, iż nasze miejsce jest gdzie indziej, po co nam oczekiwania. Odpowiem tak - po to, iż w piłce nożnej wychodzimy na boisko, żeby wygrać, nie spędzić czas w doborowym towarzystwie i dać pole do popisu gwiazdom, bo przecież oni są lepsi.

Jeśli z takiego założenia pięćdziesiąt lat temu wychodziliby podopieczni Kazimierza Górskiego, nie byłoby złotego medalu igrzysk w 1972 roku i trzeciego miejsca w świecie dwa lata później. Gdzież im tam bowiem było do Anglików, Włochów czy Argentyny, Holendrów. Przecież oni mieli w większości sukcesy, bazę do gry, tradycję. Na boisku liczy się jednak to co tu i teraz. Czasem nie masz nic do stracenia, trzeba walczyć, choćby o zachowanie twarzy, o to, żeby później w szatni popatrzeć na siebie i powiedzieć, iż dziś zrobiliśmy to, co do nas należało.

Mecz z Chorwacją miał szalony przebieg, ale może właśnie tego tej kadrze Michała Probierza było potrzeba - nutki szaleństwa, choćby w starciu z bardziej renomowanym rywalem. Takiej, jaką mieli na przykład Gruzini podczas finałów Mistrzostw Europy w Niemczech. Walczyli ile mieli sił, nie bacząc, iż potykają się z gwiazdami. Podczas tej samej imprezy my zadowalaliśmy się "dobrymi momentami" z meczach z Holandią czy Francją, bo potyczka z Austriakami kompletnie nam nie wyszła.

Dobrymi momentami mógłbym zadowolić się najwyżej ja, jeżeli - na przykład - strzeliłbym dwa na dziesięć rzutów karnych Łukaszowi Skorupskiemu czy Marcinowi Bułce. Reprezentanci Polski, zawodowi gracze, ligowi wyjadacze, mają być gotowi do walki i nie zwieszać głów, tylko dlatego, iż naprzeciwko nich stanął Cristiano Ronaldo czy Luka Modrić. Ten pierwszy wyjechał z Warszawy z uśmiechem, drugi już - na nasze szczęście - z niedosytem.

To nie jest początek budowy tej drużyny, jeszcze wiele przed nią, ale może i w takim szaleństwie jest jakaś metoda?

Sędzia główny: Alejandro Jose Hernandez Hernandez (Hiszpania). Widzów: 56.103.

PIOTR STAŃCZAK

POLECAM: