George Foreman urodził się 10 stycznia 1949 r. w Marshall w stanie Teksas, ale dorastał w Houston. Jako nastolatek miał trudności wychowawcze i często popadał w konflikty z prawem. Przełom w jego życiu nastąpił, gdy dołączył do rządowego programu Job Corps, który miał pomóc młodym ludziom zdobyć edukację i zawód. To właśnie tam odkrył boks i zaczął trenować pod okiem doświadczonych szkoleniowców.
Jego talent gwałtownie został dostrzeżony. W 1968 r. wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku. W finale kategorii ciężkiej pokonał reprezentanta ZSRR Jonasa Cepulisa zdobywając złoty medal.
Najstarszy mistrz w historii
Po sukcesie olimpijskim Foreman przeszedł na zawodowstwo. W latach 1969-1972 wygrał wszystkie swoje walki, często przez nokaut. Największy sukces przyszedł w 1973 r., kiedy Foreman zmierzył się z niepokonanym do tej pory mistrzem świata Joe Frazierem. Walka odbyła się w Kingston na Jamajce i zakończyła się już w drugiej rundzie. Foreman sześciokrotnie posyłał Fraziera na deski, zanim sędzia przerwał pojedynek.
W 1974 r. Foreman stanął do obrony tytułu w jednej z najsłynniejszych walk w historii boksu – „Rumble in the Jungle” przeciwko Muhammadowi Ali. Walka, w której Foreman był zdecydowanym faworytem, odbyła się w Kinszasie. Ostatecznie przegrał w ósmej rundzie tracąc pas mistrzowski.
Po tej porażce stoczył jeszcze kilka walk, ale w 1977 r., po przegranej z Jimmym Youngiem, ogłosił zakończenie kariery. Jak sam przyznawał, po tej walce przeżył duchowe nawrócenie i postanowił poświęcić się działalności religijnej, zostając pastorem.
Po dziesięciu latach przerwy Foreman zdecydował się na powrót na ring. W 1994 r., mając 45 lat, stanął do walki o mistrzostwo świata z Michaelem Moorerem. W dziesiątej rundzie znokautował rywala, odzyskując tytuł po 20 latach. Tym samym stał się najstarszym mistrzem świata wagi ciężkiej w historii boksu. Karierę zakończył ostatecznie w 1997 r. mając na koncie 76 zwycięstw i zaledwie 5 porażek.
