Lata 1992-93 przyniosły sukcesy kilku naszym reprezentacjom młodzieżowym. Dorosła kadra zawiodła i po fatalnym finiszu (pięć porażek z rzędu) z kretesem przegrała eliminacje do mundialu w USA. W tamtym okresie także nasze kluby bez powodzenia rywalizowały w europejskich pucharach, odpadając głównie w pierwszych rundach rozgrywek. Honoru futbolu nad Wisłą musiała więc bronić młodzież.

Jeszcze na dobre nie opadła euforia po srebrnym medalu olimpijskim kadry Janusza Wójcika w Barcelonie, a już cieszyliśmy się z tytułu Mistrza Europy reprezentacji do lat 16! Podopieczni Andrzeja Zamilskiego wiosną 1993 roku pokonali w decydującym meczu Włochów 1:0!

Okazało się, iż młodzież, urodzona na początku i w połowie lat 70. posiada duży talent i wtedy mogliśmy z nadzieją spoglądać w przyszłość, mimo, iż polski futbol zżerały jednak brak profesjonalnego zarządzania, warunków do gry i treningu, problemy finansowe, organizacyjne i niestety, również korupcja. Młodzi, jak to młodzi, walczyli na przekór temu wszystkiemu. Do sukcesów wyżej wymienionych ekip chcieli nawiązać podopieczni Wiktora Stasiuka. Jesienią 1992 roku, jako reprezentacja Polski U-21 (zagrali w niej zawodnicy urodzeni po 31 lipca 1971 roku), rozpoczęli grupowe kwalifikacje do Młodzieżowych Mistrzostw Europy. Mieli tych samych przeciwników, co dorosła kadra w kwalifikacjach do amerykańskiego mundialu.

"Biało-czerwoni" gwałtownie pokazali, iż będą się czołową ekipą grupy. Na przełomie 1992-93 wygrali pierwsze cztery spotkania - z Turcją 3:0 u siebie, Holandią 3:1 na wyjeździe oraz dwa pojedynki z amatorami z San Marino, 7:0 na własnym boisku oraz 5:0 u rywali. Ich marsz zatrzymała dopiero Anglia, zespół Stasiuka przegrał u siebie 1:4, w przeddzień słynnego spotkania pierwszych reprezentacji w Chorzowie (tam padł remis 1:1).

Młodzież nie traciła jednak rezonu i we wrześniu wzięła na Anglikach rewanż na ich terenie. Zwyciężyła 2:1 (!), zaś bohaterem naszej ekipy był fenomenalnie broniący Radosław Majdan. Jego okrzyknięto po meczu choćby "drugim Janem Tomaszewskim", w nawiązaniu do słynnego pojedynku Polaków na Wembley w 1973 roku. Niestety, dwa tygodnie później nasza drużyna znów musiała przełknąć gorycz porażki - tym razem z Norwegią 1:3 na wyjeździe. Od swoich kolegów z pierwszej reprezentacji młodzież różniła się jednak tym, iż na swoim boisku potrafiła wziąć udany rewanż. Polska pokonała Wikingów 2:0 u siebie i droga do ćwierćfinałów Młodzieżowych Mistrzostw Europy znów zaczynał się dla nas szeroko otwierać.

"Biało-czerwoni" niestety nie unikali wahań formy, niespodziewanie przegrali z Turkami 0:1 i aby jeszcze myśleć o awansie do fazy pucharowej, musieli w ostatnim spotkaniu pokonać u siebie Holendrów. Podopieczni Wiktora Stasiuka nie zawiedli oczekiwań, ograli "Pomarańczowych" 2:0 i cieszyli się z wygranej w grupie! Tym samym znaleźli się też w "ósemce" najlepszych ekip w Europie.

Ponieważ nie znaleziono gospodarza, na terenie którego można byłoby rozegrać mistrzostwa z udziałem wszystkich ekip, drużyny rywalizowały systemem pucharowym - mecz i rewanż. W tej fazie Polska trafiła na silną Portugalię. Dziesięciu piłkarzy, z którymi przyszło mierzyć się naszym młodzieżowcom, trzy lata wcześniej, w 1991 roku zdobyła mistrzostwo świata do lat 20. To już wtedy była prawdziwa konstelacja gwiazd, a przecież o tych wirtuozach futbolu usłyszeliśmy później wielokrotnie w latach ich seniorskich karier.

9 marca 1994 roku Polacy podjęli Portugalię na stadionie Pogoni Szczecin. Walczyli zażarcie i bez kompleksów, na przerwę schodzili prowadząc 1:0 po golu Romana Dąbrowskiego (kiedy później wyemigrował do Turcji, przyjął nazwisko Kaan Dobra). W 41 minucie napastnik ten, występujący wówczas w chorzowskim Ruchu wykorzystał dogodną sytuację, posyłając piłkę między nogami bramkarza gości! Polacy mogli prowadzić do przerwy choćby 2:0, ale jednego gola nie uznał im sędzia. Mowa o trafieniu Arkadiusza Kubika (wtedy Górnik Zabrze) z 30 minuty.

Niestety, wszystko zaczęło się komplikować po zmianie stron, zaś duże znaczenie miała druga żółta i w konsekwencji tego czerwona kartka, którą ujrzał za faul na rywalu Krzysztof Ratajczyk, wtedy lewy obrońca Legii Warszawa... Świetnie wyszkoleni technicznie i grający szybką, kombinacyjną piłkę Portugalczycy poczynali sobie coraz śmielej pod bramką Majdana. W 69 minucie Rui Costa idealnie zagrał piłkę do Joao Pinto, zaś as Benfiki Lizbona nie dał szans polskiemu golkiperowi.

Ostatnie dwadzieścia minut meczu już bezsprzecznie należało do Portugalii. W 78 minucie nasi obrońcy zagapili się w polu karnym i Joao Pinto ponownie - tym razem strzałem głową - zmusił Majdana do kapitulacji. Nasz zespół kompletnie się pogubił, stracił animusz, zaś dzieła zniszczenia dokonał w 85 minucie Rui Costa. Portugalczycy wygrali na wyjeździe 3:1, w perspektywie mieli rewanż na własnym boisku. Tylko cud mógł pozbawić ich awansu do półfinału rozgrywek. Oczywiście, co jest typowe dla naszego futbolu z tamtych lat, można było rozważać, co by było, gdyby sędzia uznał gola Kubika w pierwszej połowie zaś Ratajczyk nie wyleciał z boiska... Takie analizy nie miały jednak już najmniejszego znaczenia.

23 marca 1994 roku, w Coimbrze, przegraliśmy 0:2. Bramki dla Portugalii zdobyli wówczas: Toni w 50 oraz Paulo Torres w 90 minucie z rzutu karnego. Co ciekawe, dla obu państw starcie młodzieżówek miało prestiżowe znaczenie, głównie z tego względu, iż ich dorosłe reprezentacje nie zdołały zakwalifikować się do finałów mundialu w USA... W latach 90. seniorskie drużyny Polski i Portugalii nie zagrały ze sobą ani razu, następna reprezentacyjna konfrontacja miała miejsce w... 2002 roku.

Co ciekawe, właśnie w finałach Mistrzostw Świata w Korei Południowej i Japonii ponownie zmierzyło się ze sobą kilku zawodników z meczu młodzieżówek z 1994! Jaki był efekt, pamiętamy - sromotna porażka 0:4 naszej drużyny. Jedną z bramek (ostatnią) uzyskał Rui Costa, hattricka zaliczył Pedro Pauleta, ale on nie grał w kadrze U-21 osiem lat wcześniej.

Wracając do Młodzieżowych Mistrzostw w 1994 roku, półfinały rozgrywek odbyły się we Francji. Portugalia pokonała najpierw Hiszpanię 2:0 po golach dobrze nam znanych Pinto i Costy, ale ostatecznie tytułu mistrzowskiego nie zdobyła. W finale po dogrywce przegrała z Włochami 0:1.

W barwach Italii występowali m.in. bramkarz Francesco Toldo, Fabio Cannavaro, Christian Vieri czy też Christian Panucci. Ogółem były to "złote roczniki": Zinedine Zidane, Christophe Dugarry, Reynald Pedros, Claude Makelele, Nicolas Oudec (Francja), Julen Guerrero, Andoni Imaz czy Mikel Lasa Goicoechea, Sergi (Hiszpania).