Trzykrotny zdobywca Pucharu Ameryki opuszcza zespół Kiwi SailGP w obliczu wojny transferowej

Trzykrotny zdobywca Pucharu Ameryki opuszcza zespół Kiwi SailGP w obliczu wojny transferowej

Autor: Richard Gladwell – Sail-World.com/nz, 27 października, 02:23 PST

Brazylijski zespół SailGP podpisał kontrakt z zespołem New Zealand SailGP i trzykrotnym zdobywcą Pucharu Ameryki, Andym Maloneyem, na stanowisko kontrolera lotu na przyszły sezon.

Maloney, były zdobywca Złotego Pucharu Finlandii, który o włos nie został wybrany na reprezentanta Nowej Zelandii w regatach olimpijskich w Tokio w 2020 r., dołączy do pilota/trymera INEOS Britannia Leigha McMillana i byłego duńskiego grindera SailGP Richarda Masona, który wcieli się w rolę stratega. W skład nowego zespołu wchodzą obywatele Brazylii Martin Grayle jako kierowca oraz Mateus Isaak i Marco Grayle jako młynarze. Martine Grill jest dwukrotną złotą medalistką olimpijską w żeglarstwie kobiet.

Według artykułu zamieszczonego na stronie internetowej SailGP odejście Maloneya z zespołu Blackfoils SailGP prowadzonego przez Petera Burlinga i Blaira Tucka będzie miało „efekt domina” dla Team New Zealand.

Na stronie internetowej podano, iż jego odejście „oznacza jak dotąd jeden z najważniejszych pozasezonowych transferów sportowców i wywoła efekt domina w Nowej Zelandii, która nie potwierdziła jeszcze wymiany kontrolera lotu”.

Maloney jest częścią drużyny Nowej Zelandii od jej powstania trzy lata temu, w drugim sezonie.

Rozszerzenie ligi SailGP League z dziewięciu do 12 drużyn w okresie 5 doprowadziło już do kilku „transferów”, w ramach których inwestorzy kupowali franczyzy dla istniejących i nowych zespołów za ponad 40 milionów dolarów plus wydatki na działalność żeglarską.

Uważa się, iż tylko dwa istniejące zespoły nie są własnością prywatną, ale szczegóły finansowe i właścicielskie mogą ujawnić zespoły/ligi, jeżeli sobie tego życzą.

W lipcu 2024 roku dyrektor generalny SailGP Russell Coates ujawnił, iż zespoły należące do ligi – Kanada, Francja i Hiszpania – otrzymały oficjalne zawiadomienie, iż zespół zostanie usunięty z ligi, jeżeli nie uda mu się zapewnić własności strony trzeciej lub pełnego wsparcia komercyjnego do początku sezonu. Sezon 2024/2025 w listopadzie.

Od tego czasu Kanada stała się własnością prywatną, Hiszpania zdobyła mistrzostwo sezonu 4, a Francja otrzymała nowy F50. Liga przekroczyła swój wyznaczony cel, jakim jest posiadanie zaledwie 11 drużyn, a limit został teraz rozszerzony do 12 drużyn na sezon 5.

Nowe drużyny z Brazylii i Włoch, na czele których stoi dwukrotna złota medalistka olimpijska Martine Grayle i dwukrotny mistrz Ameryki Jimmy Spithill, dołączają do ligi po raz piąty.

SailGP zakupiło AC50, zdobywcę Pucharu Ameryki, należącego do Emirates Team Bermuda, który jest w tej chwili przekształcany w jednoprojektowy F50 używany w SailGP. gwałtownie realizowane są prace nad zbudowaniem nowego F50 dla francuskiego zespołu, zwiększając flotę F50 do 12 łodzi i zespołów.

Liga SailGP ma się rozwijać.

Deklarowany przez SailGP League zamiar zwiększenia liczby wydarzeń zwiększy presję na istniejące zespoły SailGP i America’s Cup, aby zatrzymały żeglarzy.

Nie podając daty, SailGP ogłosiło, iż zamierza zwiększyć liczbę wydarzeń do 18–20 w sezonie, aby liga mogła „rywalizować z 20 najlepszymi obiektami sportowymi”. Standardowo w tym sezonie Mistrzostwa Formuły 1 GP obejmują 24 wydarzenia w 21 krajach.

SailGP twierdzi, iż ma więcej obiektów chętnych do organizowania wydarzeń niż obecnie. w okresie 5 zostanie dodane jedno dodatkowe wydarzenie, które rozszerzy się z 13 do 14 wydarzeń na pięciu kontynentach.

Przejmując inicjatywę w Formule 1 i na torze Circuit of the Americas, SailGP zamierza zorganizować kilka regat w odstępie tygodnia, z których pierwsze to Los Angeles SailGP w dniach 15–16 marca i San Francisco SailGP w dniach 22–23 marca w okresie piątym . .

Przy 18 imprezach trudno wyobrazić sobie, w jaki sposób żeglarze mogą służyć dwóm mistrzom i czy programy Pucharu Ameryki są w stanie uwzględnić taki poziom zaangażowania żeglarzy w SailGP. w okresie 4 kilka drużyn AC było w stanie spełnić wymagania swoich drużyn żeglarskich wraz z 13 wydarzeniami w kalendarzu SailGP.

Jednak sytuacja prawdopodobnie stanie się bardziej skomplikowana, ponieważ Puchar Ameryki prawdopodobnie rozszerzy swój program o zawody AC40 i wyścigi AC75 poza samym Pucharem Ameryki.

Zrekrutowano wielu żeglarzy trofeów

Według SailGP.com dyrektor generalny Brazylii Alan Adler udał się do Barcelony podczas Pucharu Ameryki 2024 w ramach wyprawy typu headhunting, próbując pozyskać „doświadczonych” sportowców.

Maloney powiedział SailGP.com, iż „od razu było zainteresowanie” z jego strony, ale początkowo rozmowy „nie były zbyt poważne”. Jednak Adler nalegał, mówiąc Maloneyowi „więcej o zespole i grupie sportowców, których chciał stworzyć”.

„Były pewne „w tę i z powrotem”, podczas gdy Blackfoils robili „co mogli”, aby przekonać Maloneya do pozostania, ale jego decyzja została podjęta”.

Maloney jest trzecim żeglarzem, który został kłusownikiem z INEOS Britannia i Emirates Team New Zealand – dwóch drużyn, które brały udział w niedawnym Pucharze Ameryki w Barcelonie.

Przed rozpoczęciem 37. AC ogłoszono, iż szef żeglarstwa INEOS Britannia, Giles Scott, dwukrotny złoty medalista olimpijski i kapitan/sternik Emirates Team GB SailGP, dołączy do Team Canada SailGP, zastępując obecnego kapitana. Phila Robertsona.

Lee McMillan, pilot/trymer INEOS Britannia, również został schwytany przez brazylijską drużynę SailGP.

Arnaud Psarofaghis i Bryan Mettraux z Ainghi Red Bull Racing również podpisali kontrakt z zespołem Swiss SailGP, który ma nowego właściciela.

Zespoły biorące udział w Pucharze Ameryki są oczywistym źródłem najwyższej klasy profesjonalnych żeglarzy z doświadczeniem w foliowaniu jachtów żaglowych ze skrzydłami o mocy przekraczającej 50 kiloton. w tej chwili Puchar ma przerwę po zakończeniu 37. Pucharu Ameryki i bez ogłoszenia protokołu, dat i wydarzeń wstępnych przed 38. meczem.

Wydaje się, iż wraz z niedawnymi nominacjami w SailGP zasady dotyczące obywatelstwa stały się bardziej elastyczne. To nieuchronnie doprowadzi do wzrostu cen kontraktowych dla zawodowych żeglarzy – podczas Pucharu Ameryki w latach 2000–2017 najlepsi żeglarze płacili ponad 30 000 dolarów miesięcznie plus zakwaterowanie. Związek nie udzielił komentarza na temat tego, czy zatrudnienie marynarza z innej drużyny SailGP wiązałoby się z koniecznością uiszczenia opłaty za transfer – jak to ma miejsce w innych sportach zawodowych.

Wprowadzono pewne środki, aby kontrolować spiralnie rosnące koszty wynagrodzeń, gdy Emirates Team New Zealand wprowadziło rygorystyczne zasady dotyczące płci w Pucharze 2021, co utrudniło żeglarzom możliwość grania w AC przeciwko innej drużynie, tak jak dzieje się to dzięki paszportowi. Kwalifikowali się tylko do jednego zespołu. Zmniejszona liczebność załogi na AC75 w połączeniu z utrzymującym się zakazem testowania dwóch łodzi ograniczają możliwości szczęśliwych żeglarzy.

Jednakże, biorąc pod uwagę brak ograniczeń dotyczących górnego pułapu wynagrodzeń, a Liga SailGP wydaje się zachęcać do znacznego wzrostu inwestycji franczyzowych i płatności dla żeglarzy, okaże się, czy liga będzie w stanie wykorzystać przyszły protokół Pucharu Ameryki do wprowadzenia ograniczenia kosztów dla AC38.

Początkowo franczyzy ligi wyceniano przed rozpoczęciem pierwszego sezonu na 5 milionów dolarów; Ich wartość wzrosła w tej chwili do 40 milionów dolarów, a prawdopodobnie 60 milionów dolarów australijskich, przy czym mówi się, iż nowa cena franczyzy zespołu to 80 milionów dolarów.

Dużą zaletą jest to, iż headhunting wśród stosunkowo ograniczonej grupy starszych żeglarzy zawodowych jest bardziej prawdopodobny w przypadku młodszych zawodników i kobiet.

Obie grupy wzięły udział w symulatorze i szkoleniu AC40 przed Pucharem Ameryki Młodzieży i Kobiet, uzupełniając programy rozwojowe i żywieniowe już realizowane w SailGP. Dla nich pozyskiwanie nowych pracowników i ekspansja na SailGP i Puchar Ameryki może być jedynie pozytywnym wydarzeniem.