PIŁKA NOŻNA. jeżeli obecna reprezentacja Polski wyeliminuje w marcu Estonię, to w następnym pojedynku barażowym o awans do finałów Mistrzostw Europy 2024 może zmierzyć się z Walią w Cardiff. Ponad 19 lat temu biało-czerwoni już potrafili tam wygrywać, choć emocji nie brakowało. Powspominajmy!

Na początku XXI wieku reprezentacja Polski dwukrotnie zmierzyła się z Walią w eliminacjach do mundiali w Korei Południowej i Japonii oraz cztery lata później w Niemczech. W pierwszym przypadku, za kadencji selekcjonera Jerzego Engela, najpierw zremisowała 0:0 w Warszawie, by w rewanżu zwyciężyć 2:1 po bramkach Emmanuela Olisadebe oraz Pawła Kryszałowicza.

W kwalifikacjach do mistrzostw świata w 2006 roku biało-czerwoni trafili do wybitnie "wyspiarskiej" grupy - z Anglikami, Walijczykami oraz teoretycznie najsłabszą z tego grona Irlandią Północną. Za rywali mieli ponadto Austrię oraz Azerbejdżan. Stawka bardzo wymagająca! Podopieczni Pawła Janasa dobrze zaczęli kwalifikację, od zwycięstwa 3:0 nad Irlandczykami na ich terenie. Niestety, cztery dni później Polska przegrała z Anglią 1:2 na Stadionie Śląskim. Był to jednak dopiero początek eliminacji, nasza reprezentacja zdawała sobie sprawę z tego, iż do zdobycia pozostało wiele punktów i jedno potknięcie nie przekreśla szansy na awans.

W październiku 2004 roku nadzieje ponownie ożyły po tym, jak Polska pokonała Austrię 3:1 w Wiedniu. To był twardy bój, który kosztował naszą reprezentację wiele sił. Tymczasem już cztery dni p później czekała ją kolejna batalia - tym razem z Walijczykami w Cardiff. Gospodarze, prowadzeni przez charyzmatycznego szkoleniowca Marka Hughesa, niegdyś legendę Manchesteru United, także ostrzyli sobie zęby na finały mundialu.

Polacy, pomni doświadczeń poprzednich reprezentacji walczących z Walią, wiedzieli, iż o powodzeniu zdecydują nie tylko czysto piłkarskie umiejętności. Musieli przygotować się na ciężki, fizyczny bój z rywalami, którzy w wielu momentach nie przebierali w środkach. Prym pod tym względem wiódł zwłaszcza blondwłosy Robert Savage, w lidze angielskiej cieszący się niechlubną sławą boiskowego brutala i prowokatora. Sztuką dla naszej reprezentacji było "nie dać sobie w kaszę dmuchać" a jednocześnie nie pozwolić wciągnąć do brutalnej gry.

Mecz w Cardiff od początku toczył się w szybkim tempie, ostrych starć i prowokacji ze strony Walijczyków też nie brakowało. Do przepychanek doszło m.in. w pierwszej połowie, kiedy Savage na środku boisko ostro "ściął" Mirosława Szymkowiaka, chwilę potem do leżącego na murawie polskiego pomocnika podbiegł Craig Bellamy, chwycił pod pachy i próbował podnieść naszego zawodnika, by ten kontynuował grę. Do Walijczyka podbiegli pozostali nasi piłkarze, na szczęście sędzia opanował sytuację. Chwilę potem Bellamy'ego ostro potraktował Tomasz Hajto i był to sygnał, iż Polska przed konfrontacjami nie ucieka.

Bramki padły dopiero po przerwie. W 56 minucie Walijczycy zainicjowali szybką akcję, Tomasz Rząsa próbował wślizgiem odebrać piłkę Robertowi Earnshawowi. Niestety, zawodnik gospodarzy był szybszy. Wpadł w pole karne i ładnym technicznym strzałem pokonał Jerzego Dudka. Biało-czerwoni znaleźli się w opałach, ale od czego mieli... Tomasza Frankowskiego. Trener Janas upodobał sobie wówczas rolę jokera dla "Franka", wprowadzając go na boisko po przerwie. W Cardiff, aby to uczynić, zdjął z placu gry Piotra Włodarczyka.

Obecny poseł do Parlamentu Europejskiego dał Polakom wyrównanie w 72 minucie. Kapitalną wrzutką do Frankowskiego z połowy boiska popisał się Jacek Krzynówek, nasz napastnik oszukał dwóch obrońców rywala. Przyjął piłkę na 15 metrze od bramki Walijczyków i huknął w prawy róg - nie do obrony!

Nasza reprezentacja złapała wiatr w żagle. W 81 minucie popisała się szybkim odbiorem piłki w środku boiska i pięknym kontratakiem. Sebastian Mila zagrał ją na lewe skrzydło do Macieja Żurawskiego, ten wbiegł w pole karne, mimo, iż mocno naciskany, huknął z lewej strony pod poprzeczkę. Prowadziliśmy 2:1 i koncert trwał dalej! Pięć minut później kapitalnym uderzeniem z ponad dwudziestu metrów popisał się Krzynówek. Oczywiście w swoim stylu, bijąc z lewej nogi.

Mark Hughes przy ławce trenerskiej szalał z wściekłości, ale jego podopieczni nie zamierzali łatwo sprzedać skóry. W 90 minucie celnym strzałem głową popisał się John Hartson, ale - jak się później okazało - zdołał tylko zmniejszyć rozmiary porażki swojej drużyny. Było to jednak szalone spotkanie na Millenium Stadium, trzymające w napięciu do ostatnich sekund.

Polska zwyciężyła 3:2, miała w dorobku dziewięć punktów po czterech pierwszych meczach eliminacji i z nadzieją mogła czekać na kolejne konfrontacje w 2005 roku. Biało-czerwoni ostatecznie zakwalifikowali się do mundialu z drugiego miejsca. Co do potyczek z Walią - w rewanżu w Warszawie pokonali ten zespół 1:0 po golu Żurawskiego.