Za sportowców po prostu trzymajmy kciuki, bo szacunek należy im się już za sam fakt, iż chcą trenować w takich warunkach, jakie mamy. I stańmy na głowie, by jak najlepiej wykorzystywać potencjał, jaki daje nam sport. Potencjał do budowania wspólnoty zdrowszej fizycznie, ale też psychicznie, w wymiarze budowania społecznych relacji. A jeżeli poważnie chcemy myśleć o organizacji igrzysk w 2036 lub 2040 r., to jest już ostatni moment, by zbudować nowe pokolenie sportowców, które będzie zdolne walczyć na polskich arenach o medale za kilkanaście lat. Bo – choć absolutnie nie chcę usprawiedliwiać farsy, jaka jest codziennością w wielu związkach sportowych, to zorganizowany, skupiony na konkretnej dyscyplinie sport, jest dopiero kolejnym schodkiem na drabinie do sukcesów olimpijskich.
Polecam, tekst jak dla mnie istotny i warty nie tylko lektury…
