Kalendarze meczów piłkarskich z udziałem polskich drużyn rzadko układane są tak, aby spotkania rozgrywano właśnie 1 listopada. jeżeli chodzi o naszą reprezentację czy kluby, występujące w europejskich pucharach, w całej historii była to rzadkość, ale zdarzyły się wyjątki, w dodatku takie, które przysporzyły drużynom oraz kibicom wielu radości.

Jesienią 1994 roku, w 1/16 Pucharu UEFA GKS Katowice przyszło zmierzyć się z faworyzowanym, francuskim Girondins Bordeaux. W składzie tej ekipy byli ówcześni reprezentanci Francji, późniejsi mistrzowie świata z 1998 - Zinedine Zidane, Bixente Lizarazu, Laurent Fournier oraz Christoph Dugarry. Nie brakowało też innych sław (m.in. Brazylijczyka Valdeira). "Gieksa" należała w tamtym czasie do czołowych ekip w Polsce, a faworyta tamtego dwumeczu nietrudno było wskazać. "Na papierze" wszystko przemawiało praktycznie za drużyną z Francji.

- Z naszą drużyną pożegnał się wcześniej trener Adolf Blutsch. Muszę przyznać, dawał nam niezły wycisk, stawiał na treningi wytrzymałościowe. Niestety, były zbyt mocne, to odbiło się negatywnie na naszej formie. Zdołaliśmy jedynie wygrać finał Pucharu Polski z Ruchem Chorzów (w 1993 roku), ale w lidze nie szło nam najlepiej. Prezes GKS Marian Dziurowicz rozstał się z Blutschem, szkoleniowcem został wspomniany Piotr Piekarczyk, który nieco wcześniej w "Gieksie" zakończył piłkarską karierę. Wprowadził trochę luzu w treningach, ale to nam pomogło. Naładowaliśmy akumulatory, poprawiła się atmosfera, czuliśmy się fenomenalnie - tak atmosferę u progu nowego sezonu 1994-95 wspomina były napastnik katowiczan Dariusz Wolny.

- Przyznam, iż mieliśmy obawy jak sobie poradzimy, niemniej jednak tworzyliśmy fajny zespół, walczący, była atmosfera. Trener Piotr Piekarczyk stworzył ciekawą drużynę, byliśmy jak rodzina - opowiada z kolei inny filar ówczesnej "Gieksy" Zdzisław Strojek.

To właśnie on stał się bohaterem pierwszego meczu, który odbył się w Katowicach 18 października 1994 roku. Na boisku okazało się, iż diabeł z Bordeaux nie jest taki straszny. Janusz Jojko, bramkarz gospodarzy zachował czyste konto, natomiast w samej końcówce, w 88 minucie jego koledzy zadali decydujący cios.

- Marek Świerczewski zagrał piłkę z prawej strony w pole karne Francuzów, odbił ją jeden z obrońców, wprost do mnie. Muszę przyznać, że znakomicie "siadła" mi na prawej nodze. Huknąłem ile sił z woleja, bramkarz był bez szans. Stadion przy Bukowej eksplodował z radości! - wspomina Strojek i dodaje:

- Francuski zespół spodziewał się raczej łatwej przeprawy w Katowicach, chyba uznali ten mecz, iż to będzie tylko formalność. Byli zdziwieni, kiedy postawiliśmy im tak trudne warunki. Moje trafienie z meczu z Bordeaux najbardziej pamiętają starsi kibice czy tacy w moim wieku, liczący sobie około 50 lat. choćby teraz, kiedy prowadzę swoją firmę i realizujemy różne inwestycje, to gdzieś w rozmowach temat przy okazji powraca - tłumaczy strzelec zwycięskiego gola dla GKS.

MÓJ WYWIAD:

To właśnie po pierwszym meczu narodziła się zresztą legenda o starciu jednego z katowickich asów, Mariana "Ecika" Janoszki z Zidanem. Według różnych relacji, ten pierwszy, zirytowany zachowaniem Francuza, który dużo gestykulował i domagał się od sędziego odgwizdywania fauli katowiczan, miał w pewnym momencie podbiec do pomocnika Bordeaux i po śląsku oznajmić mu "Skońc knolić, ino zacnij grać!".

- Niektórzy dorobili do tej legendy swoje wersje. Konkretnie chodziło o sytuację po jednym z fauli, Zidane miał o to pretensje, coś krzyczał, byłem blisko, nie rozumiałem jednak co mówi. Skończyło się na takiej boiskowej wymianie zdań - wspomina dziś z uśmiechem Marian Janoszka. - Co mogę powiedzieć - to był wówczas bardzo dobry zawodnik, ale na pewno nie taka gwiazda, jaką stał się dopiero później - dodaje "Ecik".

Zespół z Górnego Śląska miał przed rewanżem jednobramkową zaliczkę, ale to przez cały czas "Żyrondyści" byli pewni awansu. - Nie czarujmy się - liczyli na to, iż u siebie po prostu nas rozniosą. Być może przed pierwszym spotkaniem trochę nas zlekceważyli, ale w rewanżu już nie mogli sobie na to pozwolić - opowiada Janoszka.

Mecz w Bordeuax odbył się właśnie 1 listopada 1994 roku, w Polsce obchodzono Wszystkich Świętych, tymczasem katowiccy piłkarze udali się na mecz razem z żonami partnerkami. Wizyta była też okazję do zwiedzania malowniczych okolic. choćby gościny w jednej z winnic czy też miejscowym parku rozrywki.

- To były inne czasy. My mieszkaliśmy jednak w innym miejscu, nasze żony i reszta gości z Katowic w innym. Nie wpłynęło to absolutnie na naszą dyspozycję w meczu - zdradza Dariusz Wolny.

Od początku rewanżowego spotkania "Żyrondyści" ruszyli na katowiczan z impetem, czego efektem był gol w 18 minucie. Gospodarze, dzięki szybkiej wymianie podań, "rozklepali" defensywę gości, zaś formalności dopełnił Franck Histilloes. GKS przeżywał ciężkie chwile, wyrównał się stan dwumeczu, ale w miarę upływu kolejnych minut polski zespół prezentował się coraz lepiej, a w bramce - podobnie jak dwa tygodnie wcześniej - świetnie interweniował Janusz Jojko. Jedni i drudzy wciąż nie mogli być pewni awansu. Kluczowa, wręcz historyczna okazała się 70 minuta spotkania.

- Potrzebowaliśmy trochę czasu do tego, aby opanować nerwy i stres. Wypracowałem rzut karny, bowiem po podaniu od Andrzeja Nikodema wbiegłem w "szesnastkę" Bordeaux, obrońca mnie sfaulował. Krzysiu Walczak wykorzystał karnego i adekwatnie od tego momentu, aż do końcowego gwizdka sędziego rozgrywaliśmy najlepszy okres w meczu! Świetną okazję do zdobycia drugiej bramki miał jeszcze Darek Wolny, ale nie udało mu się jej wykorzystać - opowiada Strojek.

- Zabrakło chłodnej głowy, może decydowało już zmęczenie... Niestety, zdarzały mi się problemy ze skutecznością, nad czym ubolewałem. Wtedy najważniejsze jednak było to, iż zremisowaliśmy i awansowaliśmy dalej - wspomina Wolny.

Świętowanie w ekipie "Gieksy" trwało w najlepsze! Bohater gości, Krzysztof Walczak, wspomina tamten mecz nie tylko z powodu zdobycia arcyważnego gola. - Po meczu został dłużej, udzielał wielu wywiadów, kiedy zorientował się, że my już pojechaliśmy do hotelu, musiał zamówić taksówkę - dodaje Dariusz Wolny.

Kilka tygodni później, w 1/8 finału już tak dobrze nie było. Osłabiony kadrowo GKS przegrał zdecydowanie z niemieckim Bayerem Leverkusem, u siebie 1:4, na wyjeździe 0:4. Do dziś jednak dla katowickiego klubu wyeliminowanie Bordeux jest największym, międzynarodowym sukcesem. To był czas, kiedy przy Bukowej rządził prezes Marian Dziurowicz, późniejszy szef Polskiego Związku Piłki Nożnej.

- Byliśmy bardzo zgraną drużyną, nie tylko na boisku. Po meczach spotykaliśmy się jeszcze w swoim gronie, odwiedzaliśmy się wzajemnie, tworzyliśmy taką rodzinną atmosferę. Nie było takiej sytuacji, iż po końcowym gwizdku każdy wychodził z szatni i jechał w swoją stronę - wspomina Janoszka.

POLECAM:

Jedynie dla Wolnego rywalizacja z Bordeaux miała słodko-gorzki smak. To właśnie wtedy wystąpiły u niego pierwsze problemy z sercem.

- W drugim meczu z Bordeaux rywal zaatakował mnie zbyt mocno, czułem ból w klatce piersiowej, ale sądziłem, iż to od uderzenia. W szpitalu na Ochojcu lekarze stwierdzili, iż mam pękniętą klatkę. Najgorsze było jednak dopiero przede mną... Kilka tygodni później, w przerwie zimowej sezonu 1994-95, po sparingu z Bełchatowem, kiedy wszedłem pod prysznic, poczułem ponownie ból w klatce piersiowej. Po przyjeździe do domu było jeszcze gorzej, zwijałem się z bólu, pociłem. Trudno mi teraz mówić o wcześniejszych objawach. Nawet, jeżeli jakieś miałem, to raczej lekceważyłem te sygnały. Byłem młody, miałem 25 lat, grałem w piłkę, gdy pojawiały się jakieś dolegliwości czy przeziębienia, to wychodziłem z założenia, iż sobie z tym poradzę, iż to nic poważnego. Do pewnego czasu... - mówi "Szybki". Zdiagnozowano u niego zapalenie mięśnia sercowego, musiał przedwcześnie skończyć piłkarską karierę, co było dla napastnika osobistym dramatem. Zajął się szkoleniem dzieci.

CZYTAJ WIĘCEJ:

Poniżej skrót z meczu Bordeaux - GKS Katowice 1 listopada 1994 roku.

Dokładnie rok po zwycięskim remisie GKS Katowice, 1 listopada 1995 roku okazję do świętowania miała Legia Warszawa. "Wojskowi" pod wodzą Pawła Janasa, jako pierwszy w historii polski klub, wystąpili w fazie grupowej Ligi Mistrzów! Jesień zaczęła się dla stołecznych piłkarzy fenomenalnie. W eliminacjach do Champions League pokonali faworyzowany, szwedzki IFK Goeteborg 1:0 u siebie i 2:1 na wyjeździe! Fazę grupową Ligi Mistrzów także zaczęli od wygranej na norweskim Rosenborgiem Trondheim 3:1. W następnym pojedynku, 18 października Legia przegrała na wyjeździe ze Spartakiem Moskwa 1:2. W trzecim pojedynku, w Warszawie podjęła ówczesnego mistrza Anglii, Blackburn Rovers.

Największą gwiazdą tego zespołu był napastnik Alan Shearrer, filarem defensywy z kolei rosły, blondwłosy Szkot Colin Hendry (koledzy żartobliwie nazywali go "szałowym blondynem"). Na prawej stronie obrony, występował Henning Berg, czołowy gracz reprezentacji Norwegii, ten sam, który niespełna 20 lat później został trenerem... Legii!